ความร่าเริง ความสนุกสนานเป็นเหตุ สังเกตได้

โถกระต่ายน้อย

เพอร์ซี่ดูนี่ ดูพวกเราสิ เรากำลังโดดๆๆๆและเล่นเป็นกระต่ายอยู่

ฟิ้ววววววววว!!!

บึ๊บบบบบ!!!!

“Read and Grow อ่านไปด้วยกัน โตไปด้วยกัน”

ตายล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับสัตว์ในสวนของเพอร์ซี่กันล่ะเนี่ย เล่นอยู่ดีๆเกิดเรื่องไม่คาดฝันซะงั้น

คุณ Nick Butterworth เล่าเรื่องผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ “เพอร์ซี่” The Rescue Party ขบวนการกู้ภัย กับผองสัตว์ ยิ่งอ่านเรื่องนี้ ก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงการสื่อสารความเป็นพ่อแม่ลูก ครอบครัว และความไร้เดียงสาของเด็กๆได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะเหตุการณ์อันตรายที่เด็กอาจจะคิดไม่ถึง ซึ่งแม้เรื่องนี้จะจบแบบตลกขำกลิ้ง แต่ในชีวิตจริงเราอาจเจอเหตุการณ์แบบนี้กับเด็กๆที่เราต้องแทรกคำสอนลงไปด้วย มีหลายครั้งมากที่แม่จิ๊บต้องกำชับลูกชายที่ชอบเล่นโลดโผนว่า “ระมัดระวังนะ” มันอันตราย

มีเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่แม่จิ๊บจำไม่เคยลืมเลย คิดมาแล้วก็กลัวในใจ วันนั้นเป็นวันหยุด แม่ทำกิจกรรมกับเด็กๆที่หน้าบ้าน เอาแป้งสาลีมาผสมกับเกลือ เอาน้ำผสมน้ำมันพืชกับสีผสมอาหาร แล้วละเลงปั้นแป้งโดว์กันสามคนแม่ลูก สามีเข้าสวน ย่าทำงานบ้าน ปู่ตัดกิ่งไม้ใกล้ๆ พวกเราเล่นแป้งกันหนึบหนับ แป้งติดมือสนุกสนาน จู่ๆลูกชาย 4 ขวบก็เดินเข้าบ้าน หายไปนานจนแม่ผิดสังเกต (แม่นึกว่าไปล้างมือ) ปรากฎว่า เรียกหาก็ไม่มีเสียงตอบ ทุกคนในบ้านรีบวิ่งหา ตะโกนเรียกก็ไม่มีเสียงตอบ ไปบ้านญาติหน้าบ้านที่น้องเคยไปก็ไม่มี ใจแม่ตกไปอยู่ตาตุ่ม ปากตะโกนเรียก คิดมาเมื่อไหร่ก็ใจหายว๊าบ ขึ้นไปชั้นสอง ลูกไปซ่อนอึหรือเปล่า (ปกติเวลาน้องอึจะไปซ่อนตามตู้ ใต้เตียง ห้องน้ำ ไม่ให้คนอื่นเห็น)

จนแม่เริ่มหน้าซีด วิ่งข้ามสะพานไปดูบ้านคุณยายข้างบ้าน ข้ามสะพานไม้เล็กๆข้ามคลองกึ่งเดินกึ่งวิ่ง แม่วิ่งไปตามหาที่สุดท้าย ใจมันเสียแล้ว สติเริ่มจะแตก สุดท้าย ลูกอยู่กับคุณยายเพื่อนบ้าน กำลังคุยอย่างร่าเริง คุณเอ้ยยยยย ลูกเดินดุ่มๆข้ามคลองเล็กๆไปบ้านเพื่อนบ้านใกล้ๆ ใจโล่งเมื่อเห็น ลูกไม่ได้รู้เลยในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำไป เด็กหนอเด็ก ถ้าน้องตกคลองเล็กๆที่แม้น้ำจะสูงแค่เอว แต่ลองนึกภาพเด็ก 4 ขวบหัวทิ่มลงไปแล้วช่วยตัวเองไม่ได้ แม่ไม่อยากคิด แม่เคยอ่านเรื่องเด็กหัวทิ่มลงถังในห้องน้ำก็มี ทั้งโล่งใจ ทั้งโมโหตัวเอง นั่นล่ะค่ะ เรื่องนี้ยาวมาก “ต้องสอนกันจริงจังเลย”

ส่วนลูกสาวคนโตในช่วงอายุเท่ากันก็เคยมีเหตุการณ์ที่แม่ใจเต้นตึกตักไม่อยู่กับเนื้อกับตัว วันนั้นเป็นวันที่พาไปห้าง แม่มีงาน พาลูกไปด้วย ความเป็นเด็กที่ชอบบันไดเลื่อนและลิฟท์ มันคงเลื่อนขึ้น เลื่อนลงสนุกดี แม่กำชับหนักหนาไม่วิ่ง และต้องจับมือแม่ทุกครั้งที่ขึ้นหรือลงบันไดเลื่อน ปรากฎลูกวิ่ง แม่วิ่งไม่ทันค่ะ ลงบันไดเลื่อน แล้วอารมณ์สนุก ลูกกระโดดขึ้นบันไดเลื่อนในสภาพหันหน้าเข้าหาแม่ หันหลังให้บันไดที่กำลังเลื่อนลง ปรากฎทรงตัวไม่ดี อารมณ์มัวสนุก จะหงายหลัง ภาพมันสโลโมชั่นมาก

ในขณะที่ลูกกำลังจะหงายหลัง มือแม่คว้าหมับเข้าที่มือลูก แม่สตั๊นไปเสี้ยววินาที แล้วร้องไห้เลย ลูกตกใจมาก แม่ก็ตกใจ “หนูรู้ไหมลูก ถ้าหนูตกลงไป บันไดเลื่อนมันจะหนีบตตรงไหน แม่จะช่วยได้ไหม จะทำยังไง” นั่นคือเหตุการณ์ที่ต้องกลับมาคิดว่า “ถ้าลูกหงายหลัง เราจะช่วยยังไง” รู้หรือเปล่าว่ามีสวิชต์ปิดบันไดเลื่อนที่ปลายบันไดขึ้นและลงตรงข้างๆนั่นแหล่ะ ไม่รู้เลย ครั้งนั้นถึงกับเปิดคลิปความอันตรายให้ดูกันเลย “ลูกจำมาจนถึงวันนี้ว่านั่นคือครั้งแรกที่แม่ร้องไห้ให้ลูกเห็น ตกใจมาก” การสอนลูกเรื่องอันตรายเหล่านี้จึงสำคัญมาก ในหนังสือตอนนี้ มีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะความไม่รู้ของกระต่ายน้อย และมีขบวนการกู้ภัย มีการสอนให้ใช้สติ สามารถสอดแทรกให้ลูกได้เรียนรู้ได้ แม่จริงจังมาก แม่ซีเรียสนะ แม่จริงจัง ไม่ได้ตลกหรือเล่นอยู่

เพอร์ซี่คือผู้ชายใจดี หน้าที่ดูแลสวนแห่งหนึ่ง ที่มีเหล่าสัตว์เป็นผองเพื่อน เป็นนิทานชุดนะคะ แต่ละตอนจะมีมิสชั่นน่ารักๆ ซึ่งเค้าบอกในท้ายเล่มว่าเพอร์ซี่ก็คือ “คุณตา” ของเค้านั่นเอง (หน้าตาเหมือนจริงๆแถมมีตอนหนึ่งพูดเรื่อง Wheelbarrow) และบ้านคุณตาของนิคในชีวิตจริงๆก็ทำรถเข็นของด้วยมือเองที่บ้านด้วยค่ะ เค้าเรียกว่า “old home-made wheelbarrow” ซึ่งเดี๋ยวจะมีตอนที่พูดถึงเรื่องพาสัตว์หาบ้านใหม่โดยใช้รถเข็นกันนี่แหล่ะค่ะ ซึ่งเมื่ออ่านดูแล้ว อีกความหมายหนึ่งคือ การแทนเพอร์ซี่คือ “พ่อแม่”สัตว์ต่างๆทั้งแบดเจอร์ ตัวตุ่น กระต่าย นกฮูก ครอบครัวหนู สุนัขจิ้งจอก ฯลฯ ก็เปรียบเสมือน “เด็กๆ” นั่นเองค่ะ จะสนุกและเกิดอะไรขึ้น เชิญคลิกฟังค่ะ